پس از گذشت نزديك به چهار سال از وقوع جنگ تحميلي عليه ايران، عراق با كمك قدرت‏هاي بزرگ درصدد فشار بيشتر به ايران و شكستن بن بست جنگ برآمد. از اين‏رو طي يك برنامه‏ريزي مشترك، قرار بر اين شد كه مانع از صدور نفت ايران گردد و براي جايگزيني نفت ايران در بازارهاي بين‏المللي، توليد و صادرات نفت كشورهاي منطقه افزايش يابد، طوري كه به موازات تشديد حملات عراق به پايانه‏هاي صدور نفت ايران و نفت‏كش‏ها، قيمت نفت به تدريج كاهش يافت. بدين ترتيب، عراقي‏ها با حمايت آمريكا و غرب، براي نخستين بار با استفاده از هواپيماهاي سوپراتاندارد فرانسوي، ضمن حمله به جزيره خارك، نفتكش‏هاي حامل نفت ايران را در سوم ارديبهشت 1363، مورد حمله قرار دادند. مقامات عراقي در مورد اين اقدام چنين استدلال كردند كه اين حمله سبب پايان يافتن جنگ خواهد شد زيرا اگر ايران پول نفت را نداشته باشد، نمي‏تواند اسلحه مورد نياز خود را از بازارهاي سياه تهيه كند. اين در حالي بود كه وقتي ايران سياست مقابله به مثل محدود را در پيش گرفت، منجر به اعتراض كشورهاي منطقه و صدور قطعنامه سازمان ملل عليه جمهوري اسلامي ايران گرديد.